Evimizin yanındakı bağdakı zibil qutularının yanından keçərkən rayon kommunal təsərrufatı birliyinin xidməti paltarını geyinmiş cavan və gözəl bir qadının qutuların qapaqlarını bərk-bərk sildiyini gördüm. Çox təəccübləndim, çünki birinci dəfə idi ki, burada belə bir ciddi təmizlik işi aparıldığını görürdüm. 

Yaxınlaşıb qadına müraciət etdim:

– Xanım, bir qapağa görə niyə bu qə­dər səy göstərirsiniz? 

Qadını gözlərini mənə zillədi:

– Məndən də xanım olar?! Təkbaşı­na iki uşaq böyüdürəm, neyləyim, məc­buram. Məni bura göndəriblər ki, bu zibil qutularını silim. Çarəm nədir, etməliyəm. 

Söz tapmadım. O, haqlı idi və ona tapşırılan işi yerinə yetirirdi. 

Təxminən, bir saat sonra gəzintidən qayıdanda həmin qadınla yenə də qarşı­laşdım. Bu dəfə o, zibil qutularının yanın­dakı səkinin üstündə oturub düşüncələrə dalmışdı. Onu fikrindən ayırdım: 

– Burada niyə oturmusan, işini qurtar­mısan axı?! 

Qadın bu dəfə də narazı şəkildə ca­vab verdi:

– Müdir əmr verib ki, burada oturub gözləyim. Çünki böyük müdirlərdən kim­sə əraziyə gəlməlidir, yalnız o, gəlib-ge­dəndən sonra buranı tərk etməliyəm. 

Mirzə Cəlilin məşhur “Poçt qutusu” hekayəsi yadıma düşdü. Əhvalım dəyiş­di, sanki havam çatmırdı. Nə isə yoluma davam etdim. 

Bir neçə gündən sonra yenə həmin yerdən keçirdim. Hava qaralmışdı. Gör­düm ki, yalnız gözləri görünən, üzübağlı bir qadın yanında iki uşağı ilə zibil qutu­larını eşələyir. Uşaqlardan biri qız, o biri oğlan idi.

Bu an oğlan uşağının səsi qulaqları­mı titrətdi:

– Ana, bu ayaqqabılar gör nə qəşəng­dir?!

– Bilirəm, sənin ayağına olacaq. Gö­tür onları...

Qadının səsi tanış gəldi. Qəfil du­ruxdum. Bu, halına yandığım həmin gözəl simalı gənc qadın idi. Övladlarına ayaqqabı axtaran biçarə ana heç kimin onu tanımaması üçün üzünü gizlətmişdi. 

Uşaqlar isə hay-küylə sevinclərini giz­lədə bilmirdilər. Bir azdan yeni ayaqqla­bılarını ayağına geyinib onları sınaqdan keçirən oğlanın səsi yenə ətrafı bürüdü:

– Ana, gör necə təzədir, heç ayaqları­mı sıxmır da. Gör, bacımın ayaqlarına da düşəni var?..

Həmin an həyatın acı sərtliyindən canıma üşütmə düşdü və tələsik oradan uzaqlaşmağa çalışdım. Mən bu məqam­da gənc ana və övladlarının tapdıqları “qənimətə” - təzə ayaqqabılara necə ürəkdən sevindiklərini sözlə ifadə edə bilmirəm. 

Əslində, həyatın amansızlığına baş əyməyən, sınmayan bir ana kəşf etmiş­dim. Onun üçün övladlarının sıxıntıdan qurtulmaları simasında gizlətdiyi və bəlkə, də əhəmiyyətsiz bildiyi gözəlliyin­dən daha qiymətli idi...

Səhəri gün zibil qutularının yanından keçəndə bir cüt köhnə ayaqqabı gördüm. Həmin qadının oğlunun köhnə ayaqqabı­ları idi. 

O, yeni ayaqqabılarını geyinib köh­nələri həyatın zibilliyinə atmışdı...

Oradan bahalı maşınlarda keçib ge­dənlər isə bu ailənin qayğılarının fərqində deyildilər.

Kəmalə ABDİNOVA